004. Decyzja

-Wiesz...-przerwałam jej-jest taka sprawa, nie da się chyba już odwołać tego lotu więc będziesz musiała lecieć tam beze mnie...

-Coo? Jak to odwołać i jak to sama?!?!?! Powaliło Cię? Masz mi to w tej chwili wytłumaczyć-wykrzyczała mi Kate.

-Dobrze, dobrze tylko sie uspokój. Posłuchaj mnie...boję się, że tata zacznie pić, a wiesz że ma z tym problem, będę się czuła lepiej gdy zostanę z nim...-powiedziałam cicho.

   Siedząc na środku sali tanecznej przy słabym oświetleniu nie widziałam dokładnie Kate, ale wiedziałam że zbiera siły do długiego przemówienia, którymi uwielbia mnie męczyć.

-Margaret Agnes Pierce!! Posłuchaj mnie uważnie.-no i sie zaczęło-Masz 17 lat...powinnaś się interesować sobą, zastanów się...jeżeli Ty przejmujesz się całym światem, to kto przeżyje Twoje życie...hmm?

-wiem, wiem, masz rację ale...-nawet nie dała mi dokończyć zdania...

-żadnego "ale" rozumiesz? Ogarnij tyłek i się zastanów zanim będzie za późno....-powiedziała cicho i spokojnie po czym wyszła

   Zostałam sama na wielkiej sali. Choć wiedziałam, że Kate miała rację zrobiło mi się przykro. Włączyłam "Hi and Low"i powoli kołysząc się zaczęłam tańczyć, jak zawsze kiedy usłyszę muzykę, czuję wtedy w środku takie przyjemne ciepło, to uczucie jakiego nie da opisać się słowami. W takich momentach mam wrażenie, że istnieje tylko muzyka i ja. Niestety moja chwila przyjemności skończyła się wraz z piosenką. Zabrałam więc swoje rzeczy i powolnym krokiem opuszczając salę udałam się w stronę domu. Musiałam przemyśleć parę spraw więc wybrałam się w moje ulubione miejsce. Może to wyda się dziwne, ale często gdy mam jakieś problemy chodzę na grób mojej mamy, która umarła gdy miałam roczek. Zawsze gdy tam szłam miałam wrażenie, że ona jest obok mnie, że chce mi pomóc, i że to dzięki niej wpadam na różne pomysły lub znajduję odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Tak było i tym razem. Doszłam na miejsce i usiadłam na trawie obok grobu. Jedno zasadnicze pytanie, które od rozmowy z Kate nie dawało mi spokoju...Czy warto zaniedbywać siebie dla innych ludzi?

   Siedząc tak na trawie i wpatrując się w jej zdjęcie doszłam do wniosku, iż faktycznie zbytnio się przejmuję innymi i już wiedziałam co powinnam zrobić. Ostatni raz zerknęłam na nagrobek...

-Dziękuję mamo-powiedziałam i poszłam drogą znaną mi bardzo dobrze. Mogłabym iść nią z zamkniętymi oczami. Po niedługim czasie skręciłam pod dom przyjaciółki. Na miejscu ogarnęła mnie niepewność jednak odruchowo zapukałam w drzwi i wiedziałam, że nie ma już odwrotu.   Otworzyła mi mama Kate:

-O witaj Margaret-powiedziała ta zawsze uśmiechnięta kobieta-Kate jest u siebie.-po raz kolejny obdarzyła mnie promiennym uśmiechem i przepuściła mnie w drzwiach.
 
  Poszłam prosto do pokoju dziewczyny i delikatnie zapukałam w drzwi, od razu usłyszałam głośne "proszę". Chwilę się zawahałam jednak wiedziałam, że w końcu muszę załatwić tą sprawę. Weszłam do jej pokoju, zobaczyłam ją siedzącą przy laptopie. Nie wiedziałam jak zacząć tą rozmowę:

-Przemyślałam to co mi mówiłaś dzisiaj i...

-No i co?!?!? Mów szybko!!!-cała Kate, nie da mi dojść do głosu.

-Kochana pakuj się! W poniedziałek lecimy do Londynu!!!-krzyknęłam.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
kolejny za nami :)
z dedykacja dla nowych obserwatorów ;)
po prawej ankiety ;) zostawcie swoje glosy bardzo prosze rowniez o komenty ;)
do nastepnego